 |
| |
Hulde aan deze vrijwilligster!
|
In het kader van onze nieuwe slogan ‘Niets is onmogelijk!’ vertelt Heleen Nooter, sociaal werker van MEE & de Wering WonenPlus Drechterland, over hoe vrijwilligster Annie * al jarenlang begeleiding en ondersteuning biedt aan de zestigjarige Yvonne *.
Twee jaar geleden is naar aanleiding een huisbezoek van de sociaal werkster van MEE & de Wering WonenPlus de hulpvraag van Yvonne in kaart gebracht en is ze in contact gebracht met Annie, een vrijwilliger met deskundigheid en vaardigheden met betrekking tot netwerkversterking.
Het zwaard van Damocles
Yvonne is rond de zestig jaar en ernstig chronisch ziek, waardoor regelmatig opnames in een ziekenhuis in Amsterdam noodzakelijk zijn. Vlak na het faillissement van hun bedrijf, waar ze zeer aan verknocht was, heeft ze haar echtgenoot verloren. Daarna is Yvonne mantelzorger voor haar vader geweest en heeft ze tot zijn overlijden voor hem gezorgd. Zo heeft ze binnen een paar jaar alles verloren wat haar dierbaar was. Ze geeft aan daarover nog steeds in een rouwproces te zitten. Het feit dat ze nu financieel zeer afhankelijk is, waardoor ze nauwelijks haar rekeningen kan betalen, hangt als het zwaard van Damocles boven haar hoofd. Ze was boos en verbitterd vanwege haar financiële afhankelijkheid en daarbij fysiek tot weinig in staat. Daarnaast had ze praktisch geen contacten in de buurt en ook niet met haar dochter en kleinkinderen. Zij ziet haar leven bij tijd en wijle niet meer zitten.
Yvonne is goed in staat om te verwoorden hoe ze zich voelt en geeft aan fysiek en mentaal weerbaarder te willen worden en wil daar graag hulp bij. Een rouwverwerkingsgroep heeft ze al eens geprobeerd maar ze is geen groepsmens. Haar probleem om meer naar buiten te treden en dingen te ondernemen ligt vooral aan beperkte financiële mogelijkheden en onzekerheid fysiek en mentaal.
De inzet van Annie
Annie heeft in de loop van twee jaar een vertrouwensband opgebouwd, begeleidt haar daar waar nodig maar laat zoveel mogelijk het initiatief bij Yvonne zelf. Zij heeft regelmatig (niet maandelijks) telefonisch of persoonlijk contact en kan/mag Yvonne een spiegel voorhouden met betrekking tot onder andere een positievere houding te nemen naar de mensen in de buurt. Dit vergt veel inlevingsvermogen, takt, duidelijkheid en oplossingsgericht werken naar de hulpvrager toe, en het werkt!
Nu, ruim twee jaar later, heeft Yvonne contact opgebouwd met een stel buurkinderen en hun ouders, is op aquajoggen gegaan om fysiek sterker te worden en gaat ze soms naar Enkhuizen of Hoorn of Hoogkarspel naar een activiteit. Dit alles is ook mogelijk geworden door een financiële bijdrage van het Stimuleringsfonds van de kerken in haar gemeente, en een bijdrage vanuit de sociale voorzieningen van de gemeente om ‘mee te kunnen blijven doen’. Hier heeft Annie haar ook bij geholpen. Mentaal gaat het stukken beter, zij treedt meer naar buiten en wordt weerbaarder op een positieve manier. Yvonne geeft zelf toe dat zij niet meer zo boos en verbitterd is en haar vertrouwen naar mensen wordt stukje bij beetje opgevijzeld. Zij had contact gekregen met heel goede buren die haar in 2018 zelfs mee hebben genomen op vakantie naar een warm eiland. Deze buurvrouw had een verpleegkundige achtergrond en zo had Yvonne de zekerheid dat als zij een terugval zou krijgen dat er deskundige hulp bij haar was. Helaas zijn deze buren verhuisd maar zij houden wel contact met Yvonne en hebben zelfs haar tuin opgeknapt en daar bloemen en een zitje in gezet. Ze heeft een vriendin gevonden waarmee ze naar de Parkschouwburg gaat, daar heeft zij wat van haar vakantiegeld voor opzij gelegd
De toekomst
Onlangs heeft Yvonne een brief geschreven naar het Stimuleringsfonds waarin zij vertelt waar zij het geld aan heeft besteedt het afgelopen jaar en dat zij daar zo blij mee is. Als zij de ondersteuning weer krijgt, wil zij op een schildercursus gaan. Fysiek is het minder met haar gesteld mede door vervangende medicatie, die zij moet nemen maar niet vergoedt krijgt, en zij heeft veel pijn.
De manier van begeleiden/coachen is dus erg belangrijk en het resultaat hangt altijd af van de wil en kunde van de hulpvrager in fysieke en mentale zin. Met veel geduld, inlevingsvermogen en af en toe loslaten kan er veel bereikt worden en kunnen mensen weer zelfverzekerder worden en zelf initiatieven ontplooien, ondanks de blijvend moeilijke situatie waar ze in zitten en het leven weer de moeite waard gaan vinden.
Hulde aan deze vrijwilligster!
* Deze namen zijn pseudoniemen om de persoonlijke identiteit van de vrijwilligster en hulpvraagster te beschermen. Ze wilden hun verhaal delen maar niet hun gezicht of naam. |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
